พอดีได้รับเครื่องยนต์เอาไว้สำหรับฝึกนักเรียน ได้รับบริจาคมา ไม่เหมือนโรงเรียนดังที่ตั้ง
อยู่ชายขอบเทศบาลจังหวัดหนึ่งที่ได้ทั้งงบประมาณไม่ว่าจะเป็นรถยนต์ใช้น้ำมันเพียวๆ รถไฮบริด
จนถึงรถไฟฟ้า ไม่ว่ากันครับวาสนาเขาดี 5 5 5 (แซวเล่นนะครับ)
เนื่องจากว่าไม่ได้เปิดอู่ ทำให้ไม่ค่อยคุ้นเคยกับรถสายพันธ์ต่างๆ รวมถึงรถที่ใช้งานก็เป็น
ตระกูลฮอนด้า ทำให้มึนตรึบครับ อย่างท่านพระอาจารย์ปรีชา ท่านว่าไว้
ท่าจะจริงแฮะ คนเราก็โง่ก่อนถึงค่อยฉลาด เมื่อไม่มีวาสนา ก็ต้องใช้วาสหา วาสะทำ
ต้องลงแรง ลงทุนเอาครับ นี่ท่านผู้บริหารก็แซวอีกว่า ทำไมต้องควักตังค์ทำแท่นเครื่องเอง
ทำไมไม่ให้บริษัทที่เขามอบเครื่องทำให้สมบูรณ์เลย เขาเอาไปลดภาษีได้ตั้งหลายเท่า
ท่าน ผอ. ก็ว่าไปนั่นเลย นี่ผู้บริหารนะนี่ ความคิดแบบนี้
ไม่เหมือนญี่ปุ่นครับ วิทยาลัยเคยมีอาสาสมัครญี่ปุ่นมาทำงานช่วยเหลือ ซึ่งเขาก็มาจาก
บริษัทในประเทศญี่ปุ่น ที่เขาเป็นสมาชิกของสมาคมของเขา เขาอาสาตัวมาช่วยเหลือ
ประเทศไทย ณ ตอนนั้น ไทยเรา เอ๊ย! วิทยาลัยในนามแผนช่างยนต์เลยขอ(อีกแระ) ขอ
ครุภัณฑ์จากญี่ปุ่น ญี่ปุ่นนี่ต้องเลย ขออะไรนี้เขาจะดูก่อนว่ามันคุ้มค่ากับการใช้งานไหม
ประมาณนั้นเลย ตอนนั้นเราอยากได้ชุดตั้งศูนย์ล้อรถยนต์แบบเป็นหลุม (ตอนนี้หลุมไม่มีแล้ว
เพราะน้ำท่วมเลยถมหมดแล้ว) ญี่ปุ่นเขาก็ให้แต่มีข้อตกลงว่าไทยเราจะต้องลงขันร่วมด้วย
ในมูลค่าใกล้เคียงกัน ณ ตอนนั้น เราลงเป็นลิฟท์ยกรถ ญี่ปุ่นเขาลงอุปกรณ์เร็วมาก ส่วนของพี่ไทย
เราไม่มีตังค์ครับ ต้องตั้งงบประมาณลงแผนไว้ปีต่อไป กว่าจะได้เงินมาทำ เลยได้ของแค่ชิ้น
สองชิ้น คือญี่ปุ่นให้ชิ้นหนึ่ง เราก็ต้องออกชิ้นหนึ่งด้วย ถึงค่อยเริ่มโปรเจคส์ใหม่ได้
