มาร่วมเป็นกำลังใจให้เว็บด้วยการสมัครสมาชิกวีไอพี ~~ เลือกปีที่ท่านต้องการได้โดยไม่ต้องเรียงปี ~~ ปีละ 350 บาท สมัคร 2 ปีลดเหลือ 600 บาท ~~ มีไลน์กลุ่ม VIP จำนวนหลายร้อยท่าน เอาไว้ปรึกษางานซ่อม ~~ เข้าถึงข้อมูลด้านเทคนิค ข้อมูลเชิงลึกมากมาย.....
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
มันควรเป็นไฟลท์ที่ถูกยกเลิก… แต่กลับกลายเป็นไฟลท์ที่ผมจะไม่มีวันลืมเที่ยวบินพิเศษที่ไม่มีอยู่ในตารางเครื่องลำใหญ่ที่บรรทุกอาหารและยาเต็มลำพายุที่ปิดเส้นทางเกือบทั้งภาคใต้…และทั้งเมืองรอความช่วยเหลือด้วยความหวังเพียงหนึ่งเดียวบันทึกต่อไปนี้ถ่ายทอดจากมุมมองของผู้ปฏิบัติการบินเพื่อยกย่องความทุ่มเทของทุกฝ่ายที่ร่วมภารกิจรายละเอียดบางส่วนถูกปรับเพื่อความปลอดภัยและเป็นไปตามนโยบายด้านการสื่อสารของสายการบินI. จุดเริ่มต้นที่ไม่มีใครคาดคิดค่ำวันนั้น ผมยืนหน้าเตาครัวเล็ก ๆชิ้น Iwate A3 ขึ้นสีน้ำตาลบนตะแกรงควันบาง ๆ ลอยสูงในแสงไฟ—ภาพประจำก่อนร้านเปิดจนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลบเสียงฉ่าของไขมันที่โดนเปลวไฟผมรับสายทั้งที่ยังใส่ถุงมือกันไฟอยู่เสียงปลายสายสั้น ชัด และจริงจัง:“กัปตันครับ… เรามีภารกิจพิเศษ ขอให้ช่วยบินไปหาดใหญ่ ขนอาหารและยาให้ผู้ประสบภัยครับ”ผมละมือจากเตาถอดถุงมือและรู้ทันทีว่าคืนนี้จะเปลี่ยนไปทั้งคืนมันไม่ใช่ไฟลท์ของผมไม่อยู่ในตารางบินแต่บางภารกิจ… ไม่ต้องถามเหตุผลแค่ต้องออกเดินทางผมหยิบปีกกัปตันจากกล่องหลังร้านก้าวออกจากประตู BWRและไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมาผมก็มุ่งหน้าไปสนามบินใต้แสงไฟของเมืองใหญ่ที่กำลังมืดลงช้า ๆII. ลานจอดที่บอกทุกอย่างตั้งแต่วินาทีแรกใต้ไฟสีส้ม ลำตัวของ Boeing 777 จอดนิ่งเหมือนสัตว์ใหญ่กำลังรอให้ปลุกรอบเครื่องคือกองลังพัสดุห่อพลาสติกสีม่วงมีลายมือเขียนว่า“ของช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วม”“From People of Japan”และชื่ออีกนับไม่ถ้วนจากคนที่อยากส่งความช่วยเหลือไปถึงภาคใต้คืนนั้นทุกคนทำงานเร็วกว่าปกติไม่มีเสียงบ่น ไม่มีคำสั่งซ้ำมีแต่เสียงล้อรถเข็น เสียงเทปดึงและฝีเท้าที่วิ่งบนพื้นเปียกเมื่อเห็นแผนการบินผมรู้ทันทีว่านี่จะเป็นไฟลท์ที่ไม่ง่ายเลย:– รันเวย์เดียว– แท็กซี่เวย์แคบ– อุปกรณ์ภาคพื้นจำกัด– ต้องพาช่างไปด้วย– และสำคัญที่สุด… ด้วยเหตุผลทางเทคนิคบางอย่าง เราจะไม่สามารถเติมน้ำมันกลับเราต้องบินแบบ Thru-Tank – น้ำมันถูกเติมสำหรับทั้งไป–กลับท่ามกลางรายงานพายุ TSRA และเมฆ Cb เต็มเส้นทางทุกอย่างบอกว่า “คืนนี้จะหนัก”แต่เมื่อปลายทางคือเมืองที่รออยู่เรามีคำตอบเดียว—ไปให้ถึงIII. ท้องฟ้าที่ไม่รับรองใครคืนไหนทั้งนั้นหลังทะยานขึ้นสู่ความมืดเรดาร์เริ่มเปลี่ยนสีเร็วกว่าสิ่งใดในห้องนักบินเขียว → เหลือง → ส้ม → แดงเต็มจอก้อน Cb ตั้งตระหง่านเหมือนกำแพงหินลมแรงพอให้เครื่องหนักกว่า 200 ตันสั่นสะเทือนเสียงเตือนดังเป็นจังหวะสั้น ๆFO เงยหน้าถามเบา ๆ:“พี่ครับ… จะอ้อมซ้ายไหม?”ผมมองกำแพงเมฆมองฟ้าแลบที่กระพริบอยู่ลึก ๆก่อนตอบสั้น ๆ:“หลบให้พ้นไปเลย ไม่ต้องห่วงน้ำมัน—คืนนี้เราจะไม่เสี่ยง”777 เลี้ยวผ่านร่องเมฆแคบ ๆฟ้าผ่าคอยเตือนอยู่ไกล ๆ เหมือนบอกว่าเส้นทางนี้… ไม่ได้เปิดให้ใครง่าย ๆIV. เข้าใกล้สนาม—วินาทีที่ไม่มีที่ว่างให้ผิดพลาดเมื่อเริ่มเข้าแนวลงจอดที่หาดใหญ่ค่าลมแกว่งจนเกือบแตะลิมิตของเครื่องแรงพอให้คนทั่วไปคิดว่าเครื่องกำลังถูกโยกอย่างอันตรายแต่ใน cockpit เงียบมีเพียงเสียงรายงานค่า และสมาธิที่แน่นิ่งผมบอก FO ช้า ๆ แต่ชัด:“พี่รู้ ตอนนี้เกินลิมิต… เราลองลงไปดูก่อน ถ้าใกล้ถึงพื้นแล้วยังเกิน—Go-Around”นั่นคือการเตรียมพร้อมทุกอย่าง โดยไม่ลังเลแม้วินาทีเดียวแต่ก่อนถึงหัวรันเวย์ไม่กี่วินาทีลม—ลดลงกลับเข้ากรอบพอดีเหมือนธรรมชาติเปิด “หน้าต่างแคบ ๆ ครั้งเดียวเท่านั้น” ให้เรา777 ลงแตะพื้นบนรันเวย์ที่แคบและมืดกว่าสนามที่เราคุ้นเคยทุกอย่างนิ่งจนผิดปกติเหมือนฟ้ายอมให้เฉพาะภารกิจนี้ผ่านไปได้V. ฟ้าหยุดให้เราทำงาน—และปิดทันทีเมื่อเสร็จทันทีที่ล้อหยุดหมุนฝนก็หยุดลมหายไปอากาศนิ่งเหมือนมีใครกดปุ่ม “พัก”แม้อุปกรณ์ภาคพื้นไม่พร้อมสำหรับเครื่องใหญ่แต่ไม่มีใครยืนรอคำสั่งทีมช่างลูกเรือภาคพื้นเจ้าหน้าที่สนามและอาสาสมัครที่มาด้วยกันทุกคนยกของเหมือนซ้อมกันมาเป็นเดือนทั้งที่จริงแล้ว… ไม่ได้ซ้อมเลยลังอาหารและยาไหลลงอย่างต่อเนื่องจนถึงลังสุดท้ายเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นเดินมาบอกผมด้วยเสียงตื้นตัน:“ขอบคุณมากนะครับ… คืนนี้คนต้องใช้ของพวกนี้จริง ๆ”ผมกำลังจะตอบแต่ทันทีที่ประตูท้ายปิดฝนก็เทลงมาเหมือนฟ้าสั่งปิดฉากทันทีVI. เหตุผลที่ค่ำคืนนี้อยู่กับผมจนวันนี้ไม่มีสื่อไม่มีเสียงปรบมือไม่มีคลิปไวรัลมีเพียงทีมงานที่ยืนเปียกฝนยิ้มให้กันด้วยความเหนื่อยล้าที่มีความหมายที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตการบินของผมคืนนี้คือบทเรียนหนึ่ง:บางเที่ยวบินไม่ได้ถูกเขียนไว้ในตารางบินแต่ถูกเขียนไว้ในใจของคนที่รออยู่ปลายทางมันควรเป็นเที่ยวบินที่ “ไปไม่ได้”แต่มัน “ไปถึง”เพราะทีมทุกคนทำให้เป็นไปได้777 คืนนั้นไม่ได้บินด้วยแค่แรงขับของเครื่องแต่มันบินด้วยแรงของคนทั้งทีมที่ลุกขึ้นมากลางค่ำกลางคืนเพื่อส่งอาหารและยาให้ผู้ที่ต้องการจริง ๆและผมภูมิใจที่สุดที่คืนนั้นผมได้อยู่บนลำเครื่องนั้นร่วมกับทีมที่ทำให้ภารกิจนี้สำเร็จFact Sheet-การบินไทยเปิดรับบริจาคเวชภัณฑ์ อาหารแห้ง และของใช้จำเป็นระหว่าง 26 พ.ย. – 4 ธ.ค. 2568-ในช่วงดังกล่าว การบินไทยได้เปลี่ยนจากเครื่องลำเล็กเป็นเครื่องแบบลำตัวกว้างเพื่อขนสิ่งของช่วยผู้ประสบภัยเป็นการเฉพาะกิจ-แม้อุปกรณ์ภาคพื้นที่หาดใหญ่ไม่พร้อมเจ้าหน้าที่การบินไทยร่วมกับทหารจาก มณฑลทหารบกที่ 42ค่ายเสนาณรงค์ จังหวัดสงขลา ช่วยกันคัดแยกและส่งของถึงมือผู้ประสบภัย-ปริมาณสิ่งของทั้งอาหาร ของใช้จำเป็น ยาและเวชภัณฑ์ รวมกว่า 57.95 ตัน📣 ส่งต่อความภาคภูมิใจ บางครั้ง... ความหวังก็ถูกส่งไปถึงปลายทางด้วยเที่ยวบินที่ไม่เคยมีใครเห็นหากบันทึกนี้ทำให้คุณรู้สึกถึงพลังใจ... ขอเชิญชวนให้ร่วมส่งต่อเรื่องราวดี ๆ ของทีมนี้ด้วยการกดแชร์ครับ#การบินไทย #thaiairways #น้ำท่วม #น้ำท่วมหาดใหญ่ #คนไทยไม่ทิ้งกัน
Napasoon N-flight
ผู้เขียน
หัวข้อ: มันควรเป็นไฟลท์ที่ถูกยกเลิก… แต่กลับกลายเป็นไฟลท์ที่ผมจะไม่มีวันลืม (อ่าน 10 ครั้ง)
